ZARYS HISTORII RASY
SAMOYED (Samoiedskaïa Sabaka)
Nazwa „samoyed” pochodzi od nazwy plemienia Samojedów, zamieszkujących północną Rosję i Syberię. W południowych partiach zamieszkiwanych przez siebie ziem, używali oni białych, czarnych i brązowych łaciatych psów do pilnowania stad reniferów; w partiach północnych psy były czysto białe, miały łagodny temperament i używano ich w charakterze psów myśliwskich i zaprzęgowych. Samoyedy żyły blisko swoich właścicieli, a nawet sypiały wewnątrz ich szałasów i pełniły rolę „grzejników”. W 1889 roku, brytyjski zoolog Ernest Kilburn Scott, spędził trzy miesiące wśród Samojedów. Wracając do Anglii przywiózł ze sobą brązowego psa o imieniu Sabarka. Później importował z zachodniej części Uralu kremową sukę o imieniu Whitey Petchora oraz śnieżnobiałego psa o imieniu Musti z Syberii. Te psy, wraz z psami przywiezionymi przez badaczy, dały początek zachodniemu typowi samoyeda. Pierwszy wzorzec rasy powstał w 1909 roku w Anglii.
Wzorzec rasy Samoyed
Wrażenie ogólne
Średniej wielkości, elegancki biały arktyczny szpic. Wizualnie sprawia wrażenie silnego, wytrzymałego, pełnego wdzięku, prężnego, dostojnego i pewnego siebie.
Istotne proporcje
Długość tułowia przekracza o ok. 5% wysokość w kłębie. Głębokość tułowia stanowi nieco mniej, niż połowę wysokości w kłębie. Długość kufy odpowiada mniej więcej długości czaszki.
Usposobienie
Przyjacielski, otwarty, czujny i aktywny, o bardzo słabym instynkcie łowieckim. Pod żadnym pozorem nie może być płochliwy, ani agresywny. Bardzo towarzyski; nie nadaje się do roli psa stróżującego.
Głowa
GŁOWA: Mocna i klinowata.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI: Czaszka : Widziana z przodu oraz z profilu – bardzo nieznacznie wysklepiona. Najszersza między uszami. Między oczami nieco uwidacznia się bruzda.
Kufa: Mocna i głęboka, długości w przybliżeniu odpowiadającej długości czaszki, stopniowo zwężająca się w kierunku nosa; nie może być ani bekasia (spiczasta), ani ciężka i graniasta. Grzbiet nosa prosty.
Wargi: Ściśle przylegające, czarne, raczej wydatne. Kąciki warg nieco uniesione, tworzące charakterystyczny „uśmiech samoyeda”.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Regularny i pełny zgryz nożycowy. Zęby, szczęka i żuchwa silne. Prawidłowe uzębienie.
Oczy: Ciemnobrązowego koloru, dobrze osadzone w oczodołach, rozstawione dość szeroko, nieznacznie skośne, migdałowego kształtu; o „śmiejącym się”, miłym, czujnym i inteligentnym wyrazie. Obwódki oczu czarne.
Uszy: Proste, dosyć małe, grube (mięsiste), trójkątne, nieznacznie zaokrąglone na końcach. Powinny być ruchome; osadzone wysoko. Szeroko rozstawione ze względu na szerokość czaszki.
SZYJA: Mocna, średniej długości, dumnie noszona.
Kończyny
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Ramię: Ukośne i przylegające do tułowia. Długość w przybliżeniu odpowiada długości łopatki. Łokieć: Przylegający do tułowia. Nadgarstek: Mocny, lecz giętki. Śródręcze: Nieznacznie ukośne. Przednie łapy: Owalne, o długich palcach, elastyczne i ustawione prosto do przodu. Palce wysklepione, nie przesadnie zwarte. Elastyczne opuszki. KOŃCZYNY TYLNE : Wrażenie ogólne: Widziane od tyłu – proste i równoległe, o bardzo silnej muskulaturze. Udo: Średniej długości, dosyć szerokie i umięśnione. Kolano: Dobrze kątowane. Stawy skokowe: Nisko nad podłożem, dobrze kątowane. Śródstopie: Krótkie, mocne, ustawione pionowo i równolegle. Tylne łapy: Takie same, jak przednie. Szczątkowe palce powinny być usunięte. CHÓD/RUCH : Energiczny, swobodny i niestrudzony, z długim wykrokiem. Dobry wykrok kończyn przednich i dobra akcja kończyn tylnych.
Wrażenie ogólne: Dobrze usytuowane i umięśnione, o mocnym kośćcu. Widziane z przodu – proste i równoległe.
Łopatki: Długie, mocne, ukośnie ustawione.
Szata
WŁOS: Obfity, gruby, elastyczny i gęsty polarny włos. Samoyed jest psem o podwójnej okrywie włosowej, z krótkim, delikatnym i gęstym podszyciem i dłuższym, twardszym, prostym włosem okrywowym.
Tułów
TUŁÓW:
Długości nieznacznie przekraczającej wysokość w kłębie; głęboki i zwarty, lecz giętki.
Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.
Lędźwie: Krótkie, bardzo mocne i dobrze wysklepione.
Zad: Pełny, silny, umięśniony, nieznacznie opadający.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka i długa, sięgająca niemal do łokcia. Żebra dobrze wysklepione.
Dolna linia: Umiarkowanie podciągnięta.
Ogon: Osadzony dosyć wysoko. U psa podekscytowanego i w ruchu, ogon zagięty jest od nasady ku grzbietowi lub noszony na bok; w spoczynku może zwisać, sięgając stawu skokowego.
Maść i Wielkość
MAŚĆ :
Czysto biała, kremowa lub biało-biszkoptowa (kolor podstawowy – biały, z nielicznymi biszkoptowymi znaczeniami).
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Idealna wysokość: psy – 57 cm, z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej); suki – 53 cm, z tolerancją 3 cm (powyżej i poniżej).
Wady
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. Widoczne wady w budowie POWAŻNE WADY: WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Lekki kościec
Nie samcze psy i nie sucze suki
Zgryz cęgowy
Żółte oczy
Miękkie uszy
Beczkowata klatka piersiowa
Podwójnie zakręcony ogon
Krótkie nogi
Beczkowata lub krowia postawa
Falista lub krótka okrywa włosowa na całym ciele; długa, miękka lub lejąca szata
Nieufność
Wyraźnie niedopigmentowane obszary na obwódkach oczu lub wargach.
Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
Niebieskie lub różnokolorowe oczy.
Przodozgryz, tyłozgryz.
Nie stojące uszy.
Kolor szaty inny, niż dopuszczony przez wzorzec.